జీవితానుభవం -చలం

ఒకప్పుడు ధనవంతులని ద్వేషించాను.నా ప్రతి రక్తం కణం లో ను అసూయ నిండి వుండేది .అవును మరి- కోటాను కోట్ల మంది ఆకలి మంటల్లో అలమటిస్తుంటే వాళ్లు సర్వ సుఖాలు అనుభవిస్తున్నారు !యీ సిద్ధాంతం మీదనే నేను ధనికులని ద్వేషించాను.

ఆ రోజులలో నేను ఎన్ని బాధలు పడ్డాను !నా పద్దెనిమిదో యేట మా తల్లి తండ్రులు గతించారు .నా చెల్లెలు నాకంటే మూడేళ్ళు చిన్న.అప్పటికి పెళ్లి కాలేదు. మా బ్రతుకు భారం నా నెత్తిన పడింది. తండ్రి ఆస్తి గా ఓ పూరి కొంప తప్ప మాకేమీ లేదు .

ఒక ఫ్యాక్టరీ సామాన్య గుమాస్తా పనికి కుదిరాను.నెలకు పదిహేనురూపాయలు జీతం.దానితో జీవించాలి.ఎప్పుడయినా అస్వస్థత వల్ల పని మానితే సంపాదన కురచ అయ్యేది .

తక్కువ రకపు ఆహారానికి అలవాటు పట్టం మాకెంతో కాలం పట్టలేదు. అదే ఇంత దుస్థితి లోపర్వదినాన ఏమైనా వండి పిండి వంట చేసేది చెల్లి. అమితానందం తో భుజించే వాడిని .ఒక్కో సారి దుస్తులు చినిగి ఎంతో భాదపడేవాళ్ళం కొనటానికి .దుప్పటి కొనాలి అంటే డబ్బు వుండేది కాదు.అంగవస్త్రం మొలకుచుట్ట కట్టుబట్ట కప్పుకోనేవాడిని. దానితోనే సంతృప్తి కలిగేది ,తప్పదు మరి.

ఇంత దుస్థితి లో వుండి కుడా చదువంటే చెవికోసుకొనే వాణ్ణి,చదవటానికి గ్రంధాలు ఎలా వస్తాయి?కనీసం పత్రికలూ కొనటానికి కూడా డబ్బు వుండేది కాదు.ఏనాడయినా ఫ్యాక్టరీలో అదృష్టవశాత్తు రాత్రి పని లభిస్తే అమితానందం కలిగేది.ఆ డబ్బుతో సాహిత్యం కొనేవాణ్ణి.అంత కష్టపడి కొన్న పుస్తకాలు,పత్రికలూ కావటం చేత ఎంతో శ్రద్దగా చదివేవాణ్ణి.

అప్పుడప్పుడు స్టాలు కి పోయి గ్రంధాలు తిరగవేసేవాణ్ణి.స్టాలు గుమాస్తాలు కోపం వచ్చేది "పో పొమ్మ"ని కసిరేవాడు.సిగ్గుపడే వాణ్ణి కాదు.పేదవాడికి సిగ్గు ఎందుకు ?ప్రాధేయ పడి అతని మనసు కరిగించి,సాహిత్యాన్నిచవిచూసే వాణ్ణి.

ఒక సారి స్టాలులొ ఒక గ్రంధం చూసాను .తొలి పేజీ చూడటం తోనే అది అమూల్యమైనదని గుర్తించాను కాని... కొనటమెలా ? పదిరోజుల సంపాదన యిచ్చుకోవాలి.

చెల్లి తో సంప్రదించాను.ఆ గ్రంధాన్ని భూమ్యాకాశాల చెల్లి దగ్గర స్తుతించాను.తత్ఫలితం గా ఆ నెల కొనవలసిన చొక్కాగుడ్డల జాబితాలతో కొట్టివేసింది.ఆత్రుతతో స్టాలుకు పరువేత్తాను ఆలస్యం జరిగినా ఆ పుస్తకం నాకు దక్కదేమో నని భయపడ్డాను.నాకోసం అది అక్కడేవున్నందుకు ఆనందపడ్డాను.

కొన్నాళ్ళకు నాతొలి రచన పత్రికలో వెలువడింది.దానిలో పేదవాళ్ళ కష్టాలను గుండెలు తరుక్కుపొయేలా చిత్రించాను.ఎంతో మంది మిత్రులు నా ప్రతిభను కొనియాడారు.ఆ పత్రికా సంపాదకుడు నన్ను శ్లాఘిస్తూ "మీరు ప్రత్యేకం మా పత్రికకు రచనలిస్తువుండండి .తగిన ప్రతిఫలం ముట్ట చెప్పటానికి మా అధికారిని వొప్పించాను "అంటూ లేఖ వ్రాసాడు.

సర్వశక్తులనీ బలికొంటున్న గుమాస్తా నౌకరీకి ఆనాడే రాజీనామా పెట్తి ,సాహిత్య సేవకు పూనుకున్నాను కొద్దిరోజులలోనే సాహిత్య గగనాస ఉజ్వలతారగా ప్రకాశించాను.పత్రికా రచయితగా వుంటునే గ్రంధకర్తనయ్యాను .పాఠకలోకం నా గ్రంధాలకు మంచి ఆదరణచూపింది.ప్రతి సంపుటీ లక్షల తరవడి ప్రతుల ఖర్చు అయినాయి -తత్కారణంగా పేదరికం నుండి ధనికుడిగా మారిపోయాను ఈనాడు డబ్బుతో లభించే సర్వసుఖాలు అందుబాటులొ ఉన్నాయి.నా భోజన పళ్లేరంలో విలువైన పదార్ధలు వుంటున్నవి.కాని ఏ ఒక్కటీ రుచించదు.పుస్తకాలు కొనిచదవాలి అనేకాంక్ష పోయినది.అయినా ఎవరో ఒకరు వారి వారి గ్రంధాలనునాకంపి నా అభిప్రాయం తెలుపవలసినదిగా కోరతారు .వాటిని చదివే ఓపిక తీరికా నాకు లేకుండా పోయింది.చదవకుండానే కొందరికి మీ గ్రంధం బాగున్నదని లేఖలు వ్రాసేవాణ్ణి మరికొందరికి అదీ లేదు .

ఇప్పుడు ప్రతి నాటకానికి సినిమాకి మొదటి తరగతిలో హజరవుతాను.కాని పేదరికంలో నా చెల్లితొ కలిసి చివరి తరగతిలో కూచుని శ్రద్దగా చూసినట్లు చుడలేకపోతున్నాను.ప్రతి విషయంలోను నా స్థితి ఇలానే వుంటోంది .


ఇంతకాలమయాక నా జీవితానుభవంలో గుర్తించిన సత్యమేమిటంటే-"ధనవంతుడికి అన్ని సౌఖ్యాలు ఉన్నాయి .కాని వాళ్ల సౌఖ్యాలలో ఆనందం లేదు.పైగా ఆ జీవితం అశాంతికి ఆలవాలం.పేదరికపు కష్టాలలో శాంతి,ఆనందం తొనికిసలాడుతోంటై అని.ఏమంటారు ??